Twee uitersten in een week

Een blijvende herinnering aan ons verblijf bij Stichting Lucai.
Een blijvende herinnering aan ons verblijf bij Stichting Lucai.
Lieve lezer,

Afgelopen week was het herfstvakantie.
Omdat het niet goed gaat met Dave, zijn gewicht, zijn eet- en beweegstoornis enz. stelt onze neuroloog voor om Dave langdurig op te laten nemen in de adolesentenkliniek van het Erasmus Ziekenhuis. Deze boodschap kregen wij 2 weken geleden te horen dus wij zijn er in gedachten al even mee bezig. Ondanks de wachtlijst kregen wij al snel een afspraak voor een intake gesprek, met Dave erbij. Dit gesprek was afgelopen maandagmiddag. Omdat we ook een midweek weg zouden gaan, begon onze vakantie dus met een bezoek aan het ziekenhuis met het hele gezin erbij. Emiel en Donald hebben zich vermaakt in het Ronald McDonald huis, handig zo’n opvang voor als je wat langere afspraken hebt!

Wij wisten totaal niet wat we konden verwachten, behalve dat het gesprek met een psychiater/afd. hoofd en gezinstherapeut zou zijn. De eerste indruk van Dave in de wachtkamer was “het lijkt hier wel een politiebureau met van die ondoorzichtige geblokte ramen”. Eenmaal binnen in de gesprekskamer viel het ons direct op dat er een hele spiegelmuur in de kamer was. Nog voordat we hier iets over zeiden, vertelde de psychiater dat er een hele “denktank” met ons meeluistert en meedenkt om in te schatten of ze Dave werkelijk een behandeling kunnen bieden. We maakten kennis met deze “denktank” die bestond uit 7 personen. Het voelde best vreemd om te praten met onbekenden en je te realiseren dat er ook nog 7 anderen met je meeluisteren en meekijken. Na 1,5 uur praten en een kort overleg met de denktank, werd ons verteld dat zij Dave graag willen opnemen in de kliniek om te proberen hem te helpen met de problemen waar hij/wij tegenaan lopen. Op 11 november hebben wij een 2e gesprek.
Dave ziet gelukkig wel in dat het zo ook niet verder kan gaan en dat wij er alles aan willen doen om hem te helpen. We hopen en bidden dan ook om wijsheid en inzicht om het juiste besluit hierover te nemen.

Zoals ik al zei, onze koffers lagen gepakt in de auto terwijl we in het ziekenhuis waren. Na het ziekenhuisbezoek reden we door naar Schaik in Brabant. Daar werden wij verwacht voor een heerlijke midweek pure verwennerij. Samen met 3 andere gezinnen met een ziek kind, waren wij te gast bij Stichting Lucai. Een bijzondere stichting, opgericht door Karin en Aarnoud, die zelf hun dochter aan kanker hebben verloren. Lucai organiseert vakantieweken voor gezinnen met een ziek kind vanaf 12 jaar. Bij aankomst vielen wij met onze neus in de boter, lees “wijn”, want de wijnproeverij was net begonnen. Na 6 glaasjes alcohol, het was tenslotte een proeverij, zat de stemming er direct goed in. Als gezinnen herkennen we de zorgen die we allemaal hebben en de behoefte aan ontspanning en aandacht hiervoor. Deze hebben we volop gekregen deze week. Door een beautydag, een fotoshoot, karten, schilderen, uit eten, bowlen, gps-tocht enz. Het waren echt heerlijke, gezellige en onvergetelijke dagen waarin de leuke dingen even de boventoon voerden. Dankjewel Aarnoud, Karin en de vele vrijwilligers!

En nu zijn we weer thuis. De was draait, het gewone leven gaat weer verder. Het eerste gesprek met Dave over zijn mogelijke opname “in de gevangenis”(ik citeer Dave) heeft zojuist plaatsgevonden. Het laatste woord is daar nog niet over gezegd.
Ook komende week staan er weer “uitersten” op het programma. Zo mag Dave maandag gaan koken met een topkok bij Koppert Cress en mogen wij als gezin daarvan gaan genieten. Donderdag is het weer een ziekenhuis dag, met de jaarlijkse MRI en een bezoek aan de endocrinoloog. Spannend wat de uitslag van de MRI weer is….

Tot zover even over onze uitersten.

Lieve groet,
Joke

2 gedachten over “Twee uitersten in een week”

  1. Lezen over jullie “belevenissen” maakt je steeds weer bewust dat geluk kwetsbaar is.
    Ups en downs, net zoals het echte leven. Verdrietig zijn en genieten liggen heel dicht bij elkaar. Hopen dat jullie Dave weten te overtuigen dat “een gevangenis” toch iets anders is. En…….wat een fantastische familiefoto!

  2. En weer schieten woorden te kort…
    Wel fijn om te horen dat jullie een paar fijne dagen hebben gehad en even hebben kunnen genieten.
    Bidden is het enige wat wij kunnen doen voor jullie…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.