K(r)oningsdag en meer

Beste lezer,

Zo midden in de meivakantie even een berichtje. Sinds mijn vorige bericht nemen de zorgen in het gezin alleen maar toe. Vooral het grote contrast tussen Emiel en Dave zorgt dagelijks voor veel verdriet. Emiel heeft nu de leeftijd bereikt waarop Dave de overstap naar het speciaal onderwijs moest maken. Emiel is juist nu bezig met de voorpret van het schoolkamp, het instuderen van de eindmusical en het vooruitzicht op het voortgezet onderwijs. Allemaal dingen die Dave destijds maar gedeeltelijk heeft meegemaakt omdat hij zo beperkt op school was. Nu beseft hij heel goed wat hij heeft gemist en heeft daar verdriet van. Ook het feit dat Emiel vrienden heeft om mee af te spreken, mee te voetballen en plezier te maken, doet Dave heel veel pijn. Hij zou ook zo graag een maatje van zijn leeftijd hebben die eens een uurtje met hem gaat voetballen in de wijk, een stukje mee gaat skeeleren of een wandeling met de hond met hem maakt. Maar helaas, er komt al jaren geen vast vriendje meer over de vloer en dat is zo intens verdrietig. Niet alleen voor hem, ook Emiel en wij vinden het erg om hem daar zo onder te zien lijden. Veel dingen kunnen wij zelf opvullen (althans dat proberen wij) maar vriendjes kunnen wij niet “maken”. Dit alles heeft tot gevolg dat Dave Emiel wil “claimen” om na schooltijd naar huis te komen om zich met Dave te vermaken. Maar Emiel is ook een echte puber en kiest meestal voor zijn vrienden, wat ook begrijpelijk is. Dagelijks zorgt deze keuze echter wel voor veel verdriet, woorden en strijd. Dat maakt het allemaal niet gemakkelijker.

Soms springt er echter een dag tussenuit waarop we allemaal met plezier terugkijken. Zaterdag 27 april was zo’n dag. Emiel stond op de oranjemarkt met een kraam van de dierenwinkel. Dave was ’s morgens met Arjan naar de KNRM in Scheveningen geweest en daar mocht hij varen tijdens de open dag. ’s Middags maakte Dave een rondje over de oranjemarkt en na zijn rustuurtje mocht hij met de bakker samen meevaren met de KNRM van Terheijde. Dave had echt een TOP-dag en wij hierdoor ook.

K(r)oningsdag werd echter weer zo’n dag met veel verdriet. Na een rondje over de rommelmarkt te hebben gemaakt en de traditionele tompouce te hebben gegeten bij Opa en Oma, liepen Eric, Dave, Donald en ik naar huis. Plotseling begon Dave op straat te huilen. Hij trapte tegen alles wat hij tegenkwam (muurtjes, tuintjes, bushokje etc). Verblind door de tranen kwam hij thuis, waar hij vervolgens de stoelen door de kamer smeet. Dit alles kwam door de confrontatie op de rommelmarkt met “vriendjes” van de periode voordat hij ziek werd. Hij zag die jongens lopen, lachen, kletsen en gezellig samenzijn. “En ik? Ik zit altijd maar alleen! Ik heb niemand om mee te lopen”. Wat een verdriet! Eric en ik weten er soms geen raad mee en kijken elkaar met vragende ogen aan. Wat moeten we doen? De visite die we voor ’s middags uitgenodigd hadden hebben we maar afgezegd. Dit soort uitingen hebben zo’n enorme impact, dan zijn wij de rest van de dag van slag en in touw om de sfeer te redden voor iedereen.

Naast het bovenstaande zijn er nog veel meer andere dingen die spelen als gevolg van de ziekte van Dave en het niet aangeboren hersenletsel. Hierover kan en wil ik niet schrijven. Wel kan ik zeggen dat we weer volop hulp nodig hebben en krijgen van hulpverleners en mensen om ons heen. Ik hoop en wens echt dat ook deze moeilijke periode weer voorbij gaat maar in ons achterhoofd weten we dat het leven met hersenletsel altijd moeilijk zal blijven. We kunnen dan ook alleen maar bidden om kracht en om lieve mensen om ons heen die ons telkens weer bijstaan in deze diepten.

De lieve mensen die met ons meeleven met gebed, een kaartje, een praatje of een ander lief gebaar, willen wij allemaal heel hartelijk bedanken. Zonder de steun van mensen om ons heen kunnen we dit echt niet volhouden….daarom nogmaals: Dankjewel!

Met een lieve groet,
Joke