Jaarlijks hersentumoren spreekuur.

Beste lezer,

De afgelopen dagen hebben we, om verschillende redenen, heel wat uurtjes in ziekenhuizen doorgebracht. De langste afspraak was echter dinsdagmiddag, het zogenaamde hersentumorenspreekuur. Eén keer per jaar worden we een hele middag in het ziekenhuis verwacht om dan vervolgens alle behandelend artsen achter elkaar te spreken. Dit keer stonden er afspraken met de neuroloog, radioloog, psycholoog en endicrinoloog op het programma. Om half 2 namen wij plaats in de wachtkamer. Voorheen werd elk gezin in een kamer gezet en kwamen de artsen om beurten langs. Dit keer moesten we wachten in de wachtkamer en werden we elke keer in een andere spreekkamer te woord gestaan. Tussendoor zaten wij dus elke keer met “lotgenoten” in de wachtkamer. Dave was het oudste “kind”, de anderen waren jonger. Als ouders weet je “zij hebben ook een zorgenkind” maar je weet niet in hoeverre dit beperkingen en gevolgen heeft. Ondanks dat dit de kans is om lotgenoten te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen, doet niemand dit. Iedereen knikt vriendelijk naar elkaar, af een toe een meelevende glimlach of zelfs een veelbetekenende knipoog omdat je kind iets doet wat de ander herkent…maar verder is het vooral rustig. Om kwart voor vijf was de laatste afspraak afgerond en liepen we weer naar de parkeergarage.  Voor ons gevoel niet veel wijzer geworden want deze afspraken zijn vooral bedoeld om de artsen informatie te geven over de gevolgen van de ziekte en behandelingen zodat zij hun beleid daarop in de toekomst aan kunnen passen. Dave baalt dan ook altijd enorm van dit spreekuur want elke arts vraagt, in andere woorden, hetzelfde  “Hoe gaat het met je?” Dave zegt dan “Best” en hoopt dat hij dan de kamer mag verlaten, maar daar nemen ze meestal geen genoegen mee dus wordt er stevig doorgevraagd. Gelukkig is dit weer voor een jaartje achter de rug. Dat dit erg vermoeiend voor Dave was blijkt wel als hij ’s avonds al om half 7 naar bed toe gaat.

Vandaag stond Dave met een gulle lach en iets in zijn handen op de stoep. Hij kwam net terug van zijn stage bij de bakker en had een verrassing, speciaal voor mij, meegebracht. En weet je wat het is? Een schitterend paasei, gevuld met kleine eitjes en prachtig versiert in mijn favoriete kleuren roze en oranje. Hij is er zo trots op dat hij dit heeft gemaakt en ik? Ik ben er reuze blij mee en ga er eerst nog dagen naar kijken alvorens ik hem uitpak en op eet… Ik weet zeker dat ik genoeg hulptroepen om mij heen heb die hierbij willen helpen!

Het voordeel van een zoon die stage loopt bij de bakker is zijn handigheid in de keuken. Omdat we morgen Eric zijn verjaardag vieren, heeft Dave vanmiddag taart gemaakt. Niet alleen de bakker heeft dus gemak van Dave, wij profiteren er ook van!

O ja, inmiddels is het filmpje dat ik heb opgenomen op verzoek van het Boekencentrum, te zien op you tube. Als je het wilt bekijken klik dan op http://www.youtube.com/watch?v=QLf5yYjvCew&feature=player_embedded

Tot zover weer even.

Lieve groet,

Joke

 

 

 

2 gedachten over “Jaarlijks hersentumoren spreekuur.”

  1. Lieve schoonzus,

    Heel mooi verwoordt in het filmpje maar ook zojuist op de radio bij Andries.
    En…wij leren er als familie nog steeds van. Ook nu weer!
    Hé Dave, ik vond je “bakkerstalent” die ik gisteravond zag, helemaal te gek! Succes ermee!

    Liefs Joke

Laat een reactie achter op Han Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.