Een ritje in de achtbaan.

De achtbaan in de Efteling, menig kind en volwassene geniet ervan of is er juist heel bang voor. Je gaat zitten in zo’n wagentje met twee zitplaatsen en doet de vergrendeling omlaag. Nog even goed duwen en checken of deze wel echt goed vast zit, want als deze niet vast zit kan dat je leven kosten. En dan maar wachten op wat komen gaat. Langzaam starten en omhoog kruipen. Je kijkt om je heen en probeert herkenningspunten te vinden. Dan ineens, geheel onverwacht, sta je bovenaan en raas je pijlsnel met een vreselijke vaart naar beneden. Eenmaal daar aangekomen vermindert het tempo en zoef je door de bocht om dan soms opnieuw dit hele ritueel een aantal keren te beleven. In sommige achtbanen ga je zelfs over de kop en ben je geheel afhankelijk van die vergrendeling die je dan met beide handen vasthoudt. Als het ritje afgelopen is haal je opgelucht adem…dat heb je weer overleefd!

Waarom ik nu aan een achtbaan denk? Nou omdat ik ervaar dat wij als gezin al ruim 4 jaar vergrendeld zitten in zo’n achtbaan. De achtbaan die ik voor het gemak maar overlevingsbaan noem. Op de dag dat Dave vreemde hoofdpijn aanvallen kreeg stapten wij in. Toen we allemaal zaten werden we vergrendeld met de diagnose hersentumor. Een vergrendeling die onvermijdelijk is en niet is los te maken. De hele behandeling en het niet aangeboren hersenletsel dat volgde, bevestigde dit nog eens. Soms kruipen onze wagentjes langzaam omhoog om even te genieten van de mooie momenten. Dan, plotseling, gebeuren er dingen die ons leven radicaal op zijn kop zetten waardoor wij ons allen weer aan moeten passen aan een nieuwe situatie. Eenmaal net daaraan gewend rijden onze wagentjes verder naar de volgende bocht waarachter weer een nieuw obstakel tevoorschijn komt. En soms, soms gaan ook wij over de kop. Zoals een paar weken geleden. Mijn energie leek op. Ik kon niet meer slapen, liep de halve dag te huilen, was nerveus, de hele dag misselijk en voelde mij gewoon enorm beroerd. Al doe ik mijn best en ben ik bereid tot het uiterste te gaan, ik ben ook maar een gewoon mens met grenzen. Mijn grens was bereikt, ik ging over de kop maar hoe moest ik mijn wagentje weer op het rechte spoor krijgen? Het is niet de eerste keer dat dit gebeurde en ik weet dus dat er altijd weer licht aan de horizon komt, maar toch……
Gelukkig had de huisarts een luisterend oor, evenals Eric, een aantal andere mensen en niet te vergeten mijn Hemelse Vader. Zij bemoedigden mij, lieten op verschillende manier hun meeleven zien en voelen en ik slik nu af en toe een slaaptablet. Daarnaast zal ik moeten proberen om af en toe tijd voor mezelf te maken zodat ik niet ondersneeuw in de zorgen van alledag. Die zorgen van alledag zijn momenteel weer groot.

Het niet aangeboren hersenletsel, de gebeurtenissen van de afgelopen jaren en misschien nog andere factoren, hebben ervoor gezorgd dat Dave kilo’s is afgevallen. Dit baart ons grote zorgen. Temeer omdat wij merken dat Dave er zelf niets aan kan doen. Hij kan niet meer kiezen wat hij moet eten en wat, wanneer en hoelang hij moet bewegen. Heel verdrietig voor hem, maar ook voor Emiel want die wordt door Dave nauw bij dit proces betrokken. We willen er verder niet veel over kwijt maar we gaan starten met nieuwe sessies bij een psycholoog, gezinstherapie bij een systeemtherapeut, controles bij de neuroloog en begeleiding van een diëtiste. Dit alles brengt heel veel afspraken en geregel met zich mee. Dit, naast al het “huiswerk” dat hierbij komt kijken en de spanningen en confrontaties die hierdoor worden veroorzaakt. Kortom, we gaan een lange en ingrijpende behandelperiode tegemoet waarbij het onzeker is of dit het gewenste resultaat zal hebben.

We vinden het elke keer weer fijn om te ervaren dat er mensen om ons heen staan die ook nu weer met ons meeleven, bidden, denken en helpen. Dankjewel daarvoor!

Met een lieve groet,
Joke