Lieve Lezer,
Afgelopen woensdagmiddag hadden Eric en ik al niet zo’n goed gevoel toen wij naast Dave zijn bed zaten. Hij sliep enorm veel, deed bijna zijn ogen niet open en sprak maar een paar woorden. Wij zagen dat hij het moeilijk had, van daaruit ontstond ook mijn mailtje van gisteren.
Inmiddels zijn we 2 dagen verder. De verwachting na een operatie is, dat het elke dag een beetje beter gaat. Helaas is dat bij Dave (nog) niet het geval. Eerder het tegenovergestelde. Gisteren hoorden wij dat Dave eenvoudige vragen niet goed kan beantwoorden (welke kleur heeft een brandweerauto?), dat hij onrustig is, gedesoriënteerd, hij blijft het liefst slapen, slecht verstaanbaar is, wankel loopt en dat hij niet op de juiste woorden lijkt te kunnen komen. Echt heel verdrietig om te zien……voor ons, maar ook voor Emiel en Donald.
Omdat de CT-scan en de MRI na de operatie geen verontrustende beelden liet zien en Dave zijn bloeduitslagen tot nu toe goed zijn, wordt er gedacht dat Dave last heeft van een delier. Een psychologische aandoening. Deze kan veroorzaakt zijn door de enorme hoge concentratie medicatie, in combinatie met een operatie en chronische ziekte. Echter helemaal zeker is deze diagnose niet, dat zal de tijd moeten leren. Dave krijgt hier nu medicatie voor die een paar dagen nodig heeft om in te werken. We hopen en bidden dat deze diagnose juist is en dat er hoop is dat deze verschrikkelijke klachten van voorbijgaande aard zijn. We zullen echter opnieuw geduld moeten hebben.
Deze situatie gaf natuurlijk wel aanleiding tot een goed gesprek met de artsen en dat hebben wij dan ook gelukkig gehad. Er is nu meer begrip voor Dave zijn hersenletsel, er wordt creatief met hem meegedacht hoe wij het gemakkelijker voor hem kunnen maken en wij worden meer betrokken bij zijn verzorging. Daar zijn wij heel blij mee. Dave heeft nu een dagschema gekregen waardoor hij meer structuur in de dag krijgt. Ik mag nu ’s morgens 2 uur extra komen omdat hij gewend is dat ik er veel ben. Op deze manier kan ik ook helpen met zijn verzorging en krijgt hij hopelijk weer wat meer grip op de werkelijkheid.
De situatie is dus zorgelijk. Als gezin gaan we door een emotionele achtbaan van hoop, vrees, verdriet en angst. En tussen al die emoties door ontvangen wij bemoedigingen, liedje, kaarten, bloemen, eten, gebed en hulp. Echt, als wij dit traject alleen moesten doorlopen dan denk ik niet dat we het lang zouden volhouden maar door jullie steun en Gods zorgende nabijheid zijn wij nog steeds op de been.
Dag aan dag draagt Hij ons!
De voorjaarsvakantie breekt aan en Emiel is net met de trein vertrokken voor een logeerpartij in Staphorst. Donald is ziek, hopelijk knapt hij snel op want hij wil ook graag naar de boerderij. Op deze manier hebben de jongens even leuke afleiding terwijl wij onze handen en tijd vrij hebben om er voor Dave te zijn.
Met een lieve groet,
Eric & Joke
Ontzettend veel sterkte met alles..wat heftig weer zeg. Laten we bidden dat hij weer opknapt.
triest om dit te moeten lezen .wat maakt dat ventje veel mee
wees er van over tuigd .dat wij aan jullie denken .en het meest aan Dave
en wij jullie gedenken in ons gebed.liefs van ons
Met een knoop in mijn maag lees ik je verslag. Wat een nare berichten. Zo jammer dat dit nodig is om zelf meer voor Dave te mogen doen. Ik hoop en bid met jullie mee dat alles snel beter mag gaan.
Hele dikke knuffel voor jullie allemaal
Lieve familie, ik draag jullie allen, en Dave in het bijzonder op in het gebed.
Xxxx