19 februari 2019, al weer een jaar verder!

Lieve lezer,

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat Dave geopereerd werd aan zijn hersentumor. Als gezin staan wij hier even bij stil.

Alweer een jaar!
Voorbij vlogen de dagen,
gevuld met blijdschap, leven en plezier
maar ook met tegenslag en heel veel vragen.

Zo is de tumor nu getypeerd
als grillig, onvoorspelbaar en de toekomst dus onzeker.
Leef je dan anders?
Doe je andere dingen?
Stel je andere prioriteiten?
Besef je des te meer de waarde van gezondheid en het leven?
Kun je je ergens op voorbereiden?
En zo ja, hoe doe je dat en wil je dat wel?

Gedachten en vragen spoken door je hoofd,
ze zouden je totaal in beslag kunnen nemen.
maar dan is er die stem in mijn hoofd, die zegt:
“Ik heb je niet een kalme reis, maar wel een behouden thuiskomst beloofd”.
We hoeven niet in paniek uit het leven te halen wat erin zit.
Het mooiste komt nog!

Als alles tegenzit,
en eerlijk gezegd, de laatste maanden hebben we in ons gezin wel wat tegenslag gehad,
is dit de bodem van ons bestaan, de vaste grond onder onze voeten. Ondanks…

Niet dat het leven dan gemakkelijk is, nee zeker niet.
Psychisch maar ook lichamelijk hebben we soms kwaal na kwaal.
De gevolgen van jarenlang leven met spanningen,
raken ons om beurten allemaal.

Gelukkig is de tumor nog steeds rustig en stabiel,
maar elke keer is er weer die spanning na een MRI….wat zal Dave te horen krijgen?
Wanneer is het fout? Echt fout?
Door een gewoon virusje moest Dave onlangs met spoed opgenomen worden,
de spanningen gieren dan weer door je lijf,
een angst, die ondanks al die jaren, voor altijd een deel van ons blijft.

En Dave blijft dapper,
is een ras optimist,
leeft bij de dag,
en zorgt dat hij vooral de leuke dingen in het leven niet mist.

We zijn gelukkig, intens gelukkig met elkaar,
blij dat we nu alweer een jaar als gezin hebben mogen beleven,
We genieten, hebben plezier, staan soms even stil
bij het leven dat nog zoveel moois heeft te geven!

Met een lieve groet,
Joke